چونان خوابی را مانند است که در بيداری آن را می بينيم. خودمان را می بينيم و خواب بيداريمان را آنجا که گام برمی داريم، نگاه می کنيم و پاهايمان تن خاک را لمس می کند. چيزی در گوش هايمان نيست؛ نه آهنگی و نه آوايی. خودمان را می شنويم و صدایِ تنمان را و زندگی را. چنين است آواز کوهستان و نيز چنين است آهنگ بلندی ها.